บทนี้เดิมเขียนด้วยภาษาฮีบรู แบ่งออกเป็น 37 วรรค

พยานต้นฉบับ

บางสำเนาต้นฉบับในยุคต้นที่มีข้อความของบทนี้เป็นภาษาฮีบรูมีลักษณะเป็นต้นฉบับเมโซเรติก (Masoretic Text) ได้แก่ ฉบับอะเลปโป (Aleppo Codex; ศตวรรษที่ 10) และ ฉบับเลนินกราด (Leningrad Codex; ค.ศ. 1008)[5]

สำเนาต้นฉบับโบราณที่หลงเหลืออยู่ของคำแปลเป็นภาษากรีกคอยนีที่รู้จักในชื่อเซปทัวจินต์ (ทำขึ้นในช่วงไม่กี่ศตวรรษสุดท้ายก่อนคริสตกาล) ได้แก่ ฉบับวาติกัน (Codex Vaticanus; B; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} B; ศตวรรษที่ 4) และฉบับอะเล็กซานเดรีย (Codex Alexandrinus; A; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} A; ศตวรรษที่ 5)[6][lower-alpha 1]

การอ้างอิงในพันธสัญญาเดิม

• 2 พงศาวดาร 20:6: เฉลยธรรมบัญญัติ 4:39 ; 1 พงศาวดาร 29:11[10]
• 2 พงศาวดาร 20:7: สดุดี 135:10 -12; อิสยาห์ 41:8 [10]
• 2 พงศาวดาร 20:9: 2 พงศาวดาร 6:20, 6:28–30[10]
• 2 พงศาวดาร 20:10: กันดารวิถี 20:14 -21; เฉลยธรรมบัญญัติ 2:4 -9; 2 พงศาวดาร 20:1,22[10]